H επιστροφή του βασιλιά!

Με αφορμή το μουντιάλ αλλά και τη πλήρη ανανέωση του site επιστρέφω δριμύτερος με το νέο blog μου. Η παρέα του anti-booker είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερη από ότι όταν είχα τη στήλη μου στο site και ελπίζω να συνεχίσει έτσι γιατί θεωρώ ότι τα παιδία δίνουν το καλύτερο τους εαυτό. Το blog θα ανανεώνεται όταν έχω κάτι να πω, παρόλα αυτά επειδή δεν είμαι σοφότερος από εσάς, θα υπάρχει χώρος στα comments και ίσως και στο facebook, για παραπάνω συζήτηση και απόψεις. Λογοκρισία δεν υπάρχει, αλλά προτείνω να κρατήσουμε ένα επίπεδο.

Μουντιάλ 2014

Από το πρώτο μουντιάλ που έχω παραστάσεις έχουν περάσει 20 χρόνια και ίσως το μουντιάλ των ΗΠΑ να ήταν το πρώτο στο οποίο ο καπιταλισμός άρχισε να κάνει τόσο πολύ κουμάντο στη διοργάνωση. Είκοσι χρόνια μετά βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση αν και η διοργάνωση βρίσκεται στη χώρα του ποδοσφαίρου ο κόσμος να είναι ξεκάθαρα αντίθετος. Κυρίαρχες είναι δυο απόψεις: Η πρώτη λέει ότι τα έργα και οι υποδομές θα μείνουν στους Βραζιλιάνους και ότι έτσι έρχεται ανάπτυξη, η αντίθετη ότι έχουν ξοδευτεί τόσα πολλά σε μια χώρα με ακραία κοινωνικά προβλήματα. Η πρώτη λογική δε θα ήταν λάθος σε έναν ιδανικό κόσμο. Αυτή τη στιγμή στο Ρίο των 2 εκατομμυρίων που ζουν στις φαβέλες, μάλλον δε θα μείνουν οι υποδομές. Η τακτική που εφαρμόζεται είναι η ίδια που εφαρμόστηκε και στην Αθήνα το 2004. Μέσω της εθνικής ανάτασης, ξεπερνάμε το εμπόδιο της κριτικής που θα ασκούσε μια μεγάλη μερίδα του λαού για διάφορες «αναγκαίες» κοινωνικές εκκαθαρίσεις, παραπάνω παρακολούθηση και ίσως μερικές εκπτώσεις στις πολιτικές ελευθερίες. Παρουσιάζουμε μια χώρα εξαιρετική στο ξένο κόσμο που θα έρθει και παράλληλα διοχετεύουμε τεράστια ποσά σε διάφορους τομείς όπως real estate και media που γνωρίζουν άνθιση. Δυστυχώς κρατικά χρήματα μπαίνουν σε ιδιωτικές τσέπες δε ξαναβγαίνουν και η ζωή συνεχίζεται με την ανοχή της μεσαίας τάξης. Για μένα, η μη αναμενόμενη αντίδραση του κόσμου ίσως να είναι ένα σημάδι ότι ο κόσμος μας αλλάζει. Για αυτούς που θα βιαστούν και θα πιστέψουν ότι με έβαλε ο Τσίπρας να τα γράψω, αναφέρω το εξής: οι εικόνες που βλέπουμε στη τηλεόραση μας δεν έχουν καμία σχέση με την ανεπτυγμένη χώρα μας που έχει βέβαια τα δικά της προβλήματα. Ας εντυπωθούν στο μυαλό των χορτασμένων αγανακτισμένων της κάλπης.

Εθνική Ελλάδας

Στα ποδοσφαιρικά η Εθνική είναι στο 2ο μουντιάλ σερί κάτι που είναι εξωπραγματικό για τα δεδομένα της χώρας μας και από μόνο του με κάνει πολύ περήφανο. Δυστυχώς για πολλούς από μας αυτές οι επιτυχίες έγιναν με τύπους σαν τον Κατσουράνη και τον Καραγκούνη. Το κακό είναι ότι με το που αναφερθεί το όνομα του Κατσουράνη σε οποιαδήποτε συζήτηση στην Ελλάδα εδώ και δυο εβδομάδες ο τύπος που μιλάς θα σε διακόψει και θα αρχίσει να σε κράζει θα σε λέει άμπαλο και άλλα όμορφα. Αν του πεις για τον Καραγκούνη θα σου πει respect. Υπενθυμίζω ότι ο Καραγκούνης όταν ήταν στον Παναθηναϊκό άκουγε τα σχολιανά του γιατί πλέον ήταν παλαίμαχος, τρία χρόνια πριν. Τρία χρόνια μετά θα είναι ενδεκαδάτος στο πιο κρίσιμο αγώνα της Εθνικής με την Ακτή Ελεφαντοστού. Που θέλω να καταλήξω; Στην Ελλάδα παρατηρώ ότι εδώ και χρόνια πρέπει να λέμε όλοι τα ίδια. Για να είσαι cool και να μη σε ξεφτιλίσει ο κάθε τυχάρπαστος σε μια συζήτηση πρέπει να πιστεύεις ότι ο Κατσουράνης είναι ξεφτίλας, ότι η Εθνική ομάδα είναι τραγική και ότι στη χώρα έχουμε χούντα . Κανένα πρόβλημα με τα παραπάνω, αλλά ας εξετάσουμε ποιοι τα λένε αυτά, δυστυχώς είναι οι ίδιοι που αναδημοσιεύουν ειδήσεις από το «Κουλούρι», που πιστεύουν ότι ψεκαζόμαστε, που με διδακτορικό ήθελαν δουλίτσα στο δημόσιο και που διαφωνούν με τα πάντα αλλά ποτέ δεν έχουν πρόταση. Η πρόταση μου, για όλους αυτούς που τους έχει φάει ο καναπές και το μόνο πρόβλημα τους είναι ο Κατσουράνης, είναι να αναρωτηθούν πόση προσπάθεια έχει κάνει στη ζωή του το τυπάκι για να μπορεί στα 33 του να είναι αρχηγός της Εθνικής και να παίζει στο μουντιάλ. Παιδιά, αρχίστε με λίγο τζόκινγκ να πέσουν οι κώλοι και μετά μπορούμε να συζητήσουμε για προσπάθεια, και θυσίες. Στις σοβαρές ομάδες φίλοι, οι αλλαγές γίνονται σιγά σιγά και όχι στη μεγάλη σκηνή με θόρυβο.

Στοιχηματικά

Αν και δε το πίστευα ούτε κατά διάνοια θεωρώ ότι αν η Εθνική εμφανιστεί με την ίδια αποφασιστικότητα με χτες το βράδυ, δε θα φτάσει στην Ακτή το ταλέντο για να κερδίσει. Ίσως χρειαστεί και άλλες ψυχικές αρετές και εκεί διαχρονικά υστερούν οι Αφρικανικές ομάδες. Με ρίσκο θα έλεγα ότι μπορεί και να το πάρουμε.

Εις το επανιδείν…