Έδρα και φόρμα πάνε… πακέτο!

Ο Θεός αγαπάει τους καλούς ανθρώπους και θεωρώ ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι μετά από όλες αυτές τις… καραμπόλες στο ποδοσφαιρικό καλεντάρι της τρέχουσας ποδοσφαιρικής περιόδου σε Σούπερ Λιγκ και Φούτμπολ Λιγκ, η Κυριακή 22 Μαρτίου συνέπεσε με «ρεπό» για την ΑΕΚ –αφού ο Πανηλειακός δεν «κατεβαίνει» πλέον- συνεπώς και για εμάς στο γραφείο τύπου της ΠΑΕ.

Ως εκ τούτου, τα μεγάλα ντέρμπι της μέρας αυτής σε Ανφιλντ και Καμπ Νου είναι… όλα δικά μου. Θα απολαύσω με κομμένη την ανάσα το πρώτο (όσοι με ξέρουν, ξέρουν…) και αραχτός στον καναπέ το δεύτερο. Χωρίς υποχρεώσεις σε ελληνικό γήπεδο, χωρίς τρεχάματα σχετικά με την (βασική) επαγγελματική μου ιδιότητα…

Αρχικά, να σας συστηθώ. Λέγομαι Γιάννης Μπίλιος, είμαι δημοσιογράφος και το μεράκι μου –αλλά και επαγγελματική μου απασχόληση τα τελευταία χρόνια- είναι το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ο Μανώλης και ο Αντώνης θεώρησαν ότι έχω πράγματα να πω για όσα συμβαίνουν… έξω από ‘δω κι έτσι συμφωνήσαμε να επικοινωνώ με το κοινό του anti-booker.com στο ξεκίνημα κάθε σαββατοκύριακου.

Η αρχή της συνεργασίας μας συμπίπτει με τη… μεγάλη Κυριακή. Με τα δύο ντέρμπι που δεν είναι «ντέρμπι» –με βάση τον άτυπο ορισμό της λέξης- αλλά αποτελούν την επιτομή του όρου. Ντέρμπι, σύμφωνα με τους Αγγλους που μας δίδαξαν το ποδόσφαιρο και το γλωσσάρι του, είναι αγώνας ομάδων από την ίδια πόλη. Επομένως, ούτε το Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ούτε το Μπαρτσελόνα-Ρεάλ πληρούν τους όρους. Όταν μιλάμε, όμως, για δύο από τις κορυφαίες μητέρες των μαχών στην ιστορία της μπάλας, καταργούνται και η ορολογία και τα πρωτόκολλα και τα πάντα…

Πάμε να τα δούμε με χρονική σειρά. Μεσημέρι Κυριακής στο Ανφιλντ ισχύουν όσα ίσχυαν και στον αντίστοιχο αγώνα του Ολντ Τράφορντ πριν από τρεις μήνες. Φόρμα, ρέντα και ψυχολογία είναι με τους γηπεδούχους. Τότε, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νίκησε με 3-0 σε ένα από τα πιο «ανάποδα» -στη σχέση της εικόνας του αγώνα με το τελικό σκορ- ντέρμπι των τελευταίων ετών. Μένει να δούμε αν είναι η σειρά της Λίβερπουλ να αξιοποιήσει την έδρα της (που ανταποκρίνεται πολύ περισσότερο στην έννοια του όρου «έδρα» σε σχέση με το Ολντ Τράφορντ») και τη φόρ(μ)α της.

Εδώ και πολύ καιρό, από τότε ακόμα που η Λίβερπουλ είχε μείνει πολύ πίσω, είχα γνωμοδοτήσει σε κείμενά μου στο sportit.gr και στο england365.gr ότι η ομάδα του Ρότζερς είχε τύχη για τετράδα. Πρόσφατα τόλμησα να το πάω ακόμα πιο πέρα και να πω ότι, αν η (πολύ αξιόπιστη πλέον στην απόδοση και στα αποτελέσματά της) Αρσεναλ το «επιτρέψει, η Λίβερπουλ μπορεί και απευθείας τρίτη!

Το δείγμα που έχουμε από αυτήν είναι πλέον πολύ μεγάλο και πολύ αξιόπιστο. Οσο και αν ακούγεται οξύμωρο, από την ήττα στο Ολντ Τράφορντ άρχισε η αναγέννησή της, αφού εκεί δοκίμασε ο προπονητής της για πρώτη φορά αυτό το 3-4-2-1. Από τότε και μετά, είδαμε τον Χέντερσον να γίνεται ηγέτης και σκόρερ, είδαμε τον Μάρκοβιτς και τον Τσαν να βρίσκουν ρόλο, είδαμε τον καλύτερο Κουτίνιο, είδαμε τον Στάριτζ να επιστρέφει με γκολ-βαθμούς, είδαμε γενικά μια άλλη ομάδα που φορμαρίστηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή. Σημειωτέον, δεν είδαμε πολλές φορές τον Στίβεν Τζέραρντ που ήδη ετοιμάζεται για το… εφ’ άπαξ στην άλλη άκρη του ατλαντικού…

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ψάχνει να βρει ταυτότητα. Με μη Βρετανό προπονητή για πρώτη φορά στην ιστορία της και με ένα ακριβοπληρωμένο πολυεθνικό ρόστερ -που εν πολλοίς διαμορφώθηκε υπό συνθήκες πίεσης και πανικού- δοκιμάζει να εφαρμόσει ένα μοντέλο εντελώς ξένο προς την κουλτούρα και τις παραδόσεις της. Γι’ αυτό και τη βλέπουμε να ψάχνεται, να μην πατάει καλά και να μη σταθεροποιείται σε σύστημα και σε απόδοση.

Οι εμφανίσεις τώρα τελευταία δεν είναι κακές, αλλά δεν έχει τη σιγουριά της εποχής Φέργκιουσον. Μπορεί να παίξει καλά και να χάσει. Ομοίως, μπορεί να παίξει άσχημα και να κερδίσει. Αλλά δεν το είδαμε να γίνεται πολλές φορές φέτος, ειδικά σε αγώνες με βαθμό δυσκολίας ανάλογο με αυτόν του επερχόμενου ντέρμπι.

Πάμε και στην Ισπανία… Και εκεί, το momentum ευνοεί τη γηπεδούχο. Δεν έχω τίποτα να με συνδέει με την Μπαρτσελόνα (στο γήπεδό της έζησα την πιο μεγάλη ποδοσφαιρική στιγμή μου το 1999, αλλά ως οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) αλλά ομολογώ ότι τη χάζεψα στον αγώνα της περασμένης Τετάρτης με τη Μάντσεστερ Σίτι. Ήταν Μπαρτσελόνα βγαλμένη από τη μαγική τριετία 2008-2011, με έναν Μέσι που δεν σκόραρε αλλά που με «χόρτασε» μπάλα σχεδόν όσο και σε εκείνο το ματς με την Αρσεναλ προ πενταετίας, όταν είχε πετύχει τέσσερα γκολ.

Η Μπαρτσελόνα «πετάει», την ώρα που η Ρεάλ αγκομαχάει. Μέσα στο 2015, οι πορείες τους είναι αντιστρόφως ανάλογες. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις διοργανώσεις. Ακόμα και η αγχώδης πρόκριση της Ρεάλ επί της Σάλκε, την ώρα που η Μπάρτσα έδινε… παραστάσεις με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Αγγλίας, πιστοποιεί την έλλειψη φρεσκάδας των Μαδριλένων. Η βεντέτα που άνοιξε ο Κριστιάνο με τους (ομολογουμένως κακομαθημένους) οπαδούς και το παράπονό που εξέφρασε ο Γκάρεθ Μπέιλ του προς αυτούς με χαρακτηριστικό πανηγυρισμό στον αγώνα με τη Λεβάντε –τη στιγμή μάλιστα που οι φήμες από την Αγγλία μιλούν για επερχόμενη πρόταση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- είναι οι χειρότεροι οιωνοί εν όψει μιας επίσκεψης στο άντρο του μεγάλου εχθρού.

Στις τιτανομαχίες της Κυριακής, τυγχάνει να… προτιμώ τους φιλοξενούμενους, αλλά ξέρω πως η αποστολή τους θα είναι δύσκολη. Αν στοιχηματίσω, δεν θα τους εμπιστευθώ τα λεφτά μου. Αρκεί που θα με συνοδεύει η αγωνία μου (το μεσημέρι) και η συμπαράστασή μου (το βράδυ). Δε θα επενδύσω κάτι άλλο. Καλώς σας βρήκα!